Marienbad - historia nowomiejskiego zakładu wodoleczniczego

Artykuły » Marienbad - historia nowomiejskiego zakładu wodoleczniczego

Pod koniec XIX wieku ogromną sławą w Europie cieszył się bawarski ksiądz katolicki Sebastian Kneipp (1821-1897) propagator wodolecznictwa i autor wielu książek na ten temat. Wówczas to na kanwie jego doświadczeń i popularności zaczęły powstawać „kneipowskie” zakłady wodolecznicze, a niektóre z nich przetrwały do dnia dzisiejszego. Taki zakład w 1894 r. powstał również w naszym mieście. Nosił on nazwę „Kneipp’she Kuranstalt „Marienbad”, inaczej Wasserheilanstalt „Marienbad”, czyli Zakład Wodoleczniczy „Marienbad”. O wydarzeniu tym pisała ówczesna prasa m.in. toruński Thorner Presse informując, że w dniu 5 lipca 1894 r. w Neumark Westpreussen, nowomiejski lekarz dr Nelke otworzy kneipowski Zakład Wodoleczny. W dniu 31 lipca 1894 r. ta sama gazeta informowała czytelników, że w tym niedawno otwartym zakładzie przebywa już 40 kuracjuszy. Z wieści prasowych wynika, że rok później w domu zdrojowym uroczyście obchodzono pierwszą rocznicę otwarcia zakładu, a dr J. Nelke miał otrzymać z tego tytułu wiele gratulacji. W 1894 r. Marinenbad miało odwiedzić 105 kuracjuszy. Do 5 lipca 1895 r. z usług zakładu skorzystało 78 gości.

Budynek kuracyjny przedstawia między innymi XIX-wieczna pocztówka litograficzna wydana przez J. Koepke. Nowomiejski „Marienbad” mieścił się w pobliżu rzeki Drwęcy przy Lindenstrasse, czyli dzisiejszej ul. Działyńskich. Budynek w niezmienionym wyglądzie przetrwał do dnia dzisiejszego. W jego bezpośrednim sąsiedztwie znajdowało się również kąpielisko „Badeanstalt”. Założycielem zakładu był nowomiejski lekarz dr Nelke.

W prospektach ukazujących się m.in. w dziennikach na terenie Prus informowano, że Neumark to małe przyjazne miasto w Prusach  Zachodnich. Sielankowa sceneria miasteczka położonego nad rzeką Drwęcą miała dawać chorym relaks i powrót do zdrowia. Pobyt w zakładzie pozwalał również odzyskiwać odporność wszystkim osłabionym wskutek prowadzenia miejskiego trybu życia oraz wytężonej pracy. Dalej informowano, że przyjemności i rozrywki nie są w żaden sposób prawdziwym celem uzdrowiska. Celem jest uzdrowienie i pomoc  cierpiącym w przypadkach, których leczenie wodą jest pożądane i dobroczynne. Po zabiegach kuracyjnych proponowano spacery zacienionym deptakiem (Promenadą) do „pięknego Parku Miejskiego”. Zachwalano również pobliskie lasy z dużą ilością pięknych miejsc godnych wycieczek. Popularnym miejscem były także ruiny zamku krzyżackiego w Kurzętniku, z którego rozciągał się piękny widok na rzekę Drwęcę.

Co do leczenia... wszystkie wodne zabiegi odbywały się ze szczególnym uwzględnieniem nauk  ks. Kneippa w połączeniu z masażem, leczeniem prądem oraz ćwiczeniami terapeutycznymi. Woda była aplikowana w różnych stanach skupienia i w różnych formach np. poprzez kąpiele całkowite i częściowe, masaże, polewania, natryski, zmywania, nacierania, okłady i nasiadówki. Jak podają źródła, każdy kuracjusz poddawany był zabiegom przez wykwalifikowany personel i pod stałym nadzorem starszego lekarza. Z wynikiem pozytywnym leczono ponoć różne schorzenia np. reumatyzm, zapalenie stawów, problemy żołądkowe, zaburzenia krążenia, choroby układu nerwowego i kręgosłupa (rwę kulszową, paraliż, histerię, neurastenię), zaburzenia odżywiania (niedokrwistość, otyłość). Zwiększano również odporność osobom skłonnym do przeziębień i zapalenia płuc. W reklamie  zamieszczonej w Thorner Presse w dniu 21 czerwca 1901 r. nowomiejski Zakład Wodoleczniczy „Marienbad” oferował leczenie różnych chorób oraz przyjemny pobyt i rekreację wszystkim kuracjuszom. Pokoje wraz z wyżywieniem  dostępne były w Zakładzie w cenie 3 marek dziennie. Informowano również, że „apartamenty” zgodnie z wszystkimi wymogami można znaleźć w umiarkowanych cenach zarówno w hotelu, jak również w prywatnych domach. Ceny zabiegów wodnych nie były wysokie, ustalane i zatwierdzane przez opiekuna wynosiły średnio 5-6 marek tygodniowo. Do otwarcia linii kolejowej tj. do 1 września 1902 r. proponowano najbliższe połączenie kolejowe do Weisssenburg Wpr.

Strony: